Özlemi çok ağır yaşıyorum bu aralar..Öyle ki,böyle sanki karnımı içeriden nefes alamayacağım kadar sıkıyorlarmış gibi..Nefessiz kalıyorum..Çözümü biliyorum..Çözüm onun yanı ama olmuyor o an sesini duyuyorum rahatlıyorum ama yine de geçmiyor..Ağlıyorum geçmiyor ,uyuyorum geçmiyor..
Yollarda ellerim cebimde tek başıma yürümek,otobüste başımı onun omzu yerine cama yaslamak zorunda kalmak..Kimsesizmişim gibi hissediyorum kendimi..Daha bir gün önce birlikte oturduğumuz otobüs koltuğunda tek başıma oturmak..Yürüdüğümüz sokaklarda tek başıma yürümek..Katlanamadığım şeyler bunlar sanırım..
Katlanamadığım şey 'o'nsuzluk..Onsuz bir şehirde nefes almak zorunda olmak..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder